Terugblik vanuit 2030
Oh, ja! Dat weet ik nog goed! Kijk eens naar die lange haren en die mondkapjes, hilarisch! Een echt Corona-familieportret.
Tsja, wisten wij toen veel dat dit pas het begin was! We deden vreselijk ons best met anderhalve meter afstand enzo. Niet naar school, werk of de kapper, moeilijke passeerbewegingen in het gangpad van de supermarkt (waar je in je eentje naartoe mocht) en boze blikken als je stiekem het desinfectiepompje probeerde te negeren.
Na die eerste uitbraak wilden we weer zo snel mogelijk ons normale leven oppakken, vergeten wat er was gebeurd en terug naar het oude normaal. De regels werden versoepeld, de grenzen gingen weer open en de eerste vliegreizen naar vakantieoorden werden geboekt. De autoverkopen stegen, want met de bus was teveel gedoe met mondkapjes en afstand houden.
Er waren in die tijd wel degelijk initiatieven om het leven na Covid-19 anders in te richten, maar de roep van deze groeiende groep was blijkbaar nog niet luid genoeg. Zowel in Nederland als wereldwijd nam de kansenongelijkheid toe, het werd ieder (land) voor zich. En het klimaat, voor Covid-19 al een crisis, kreeg het zwaar in de prioritering: redden we de economie of het klimaat?
Om in te zien dat het niet OF maar EN kan zijn, was helaas nog een tweede pandemie nodig, deze volgde een jaar later…*
Nu in 2030, 10 jaar na de eerste Corona-crisis, ben ik enorm blij dat we uiteindelijk het licht gezien hebben. We zijn er nog niet, maar de voorlopige resultaten zijn hoopgevend: de betekeniseconomie is in ontwikkeling; de SDG’s liggen op schema, het onderwijs ondergaat een enorme transformatie en de natuur lijkt zich goed te herstellen.
*Laten we hopen dat één pandemie ons meer dan voldoende inzicht en daadkracht geeft!
