De scholen zijn weer begonnen
“Ja zeg, dat weet ik nou wel. Het is zo al erg genoeg, hoef ik niet ook nog op een spandoek te lezen dat ik weer naar school moet!”
Mijn zus vond weer naar school gaan na de zomervakantie het ergste moment van het jaar, na die heerlijk lange vrije periode weer in het gareel te moeten. Ze zag er enorm tegenop en probeerde het te negeren. Hoe pijnlijk is het dan om minimaal drie weken lang met die spandoeken geconfronteerd te worden, wrijf het er nog maar even in!
Negeren dat school weer ging beginnen was lastig bij ons thuis, met een moeder die minimaal anderhalve week van tevoren al begon met: “volgende week is het weer werkelijkheid” en “dan binne de knyntsjedagen wer foarby!” Tot de ochtend zelf mocht er van mijn zus niet over gesproken worden. Inmiddels werkt mijn zus al jaren in het onderwijs en heeft ze het nog steeds. In de familie-app proberen we het ‘weer-naar-school’ moment dan ook zorgvuldig te verzwijgen.
Vanmorgen waren mijn zoons aan de beurt, het was de eerste schooldag van groep B, na twee maanden thuis. Mijn oudste zoon, die van acht, had echt weer zin in school: zijn vrienden weer zien en spelen met de ‘Vlakkies*’, die laatste had hij ook erg gemist. Onze jongste van zes lijkt veel op mijn zus, hij geniet enorm van zijn vrijheid en mist school niet. De laatste dagen sliep hij ineens weer minder goed en kwam iedere nacht bij ons aanzetten.
Dat had vast ook met mijn aanpak te maken. Ik heb waarschijnlijk meer van mijn moeder dan ik dacht. Mijn jongste heeft vaak moeite met het afscheid op school en die bui zag ik natuurlijk al hangen. Ik ben hem voorzichtig (en zoveel mogelijk tactisch) voor gaan bereiden dat school na de meivakantie weer zou starten.
(Die meivakantie, daar heb ik trouwens ook een beetje mee gesjoemeld. Twee weken geen thuisschool (lees geen ritme) vond ik wel lang, zeker omdat ik zelf ook door wilde werken. We hebben daarom alleen de laatste week meivakantie gehad en de eerste week gewoon doorgewerkt. Niet verklappen!)
Tijdens een fietstochtje vertelde ik mijn jongste zoon over de maatregelen die op school getroffen werden, door de Corona-uitbraak. Toen ik hem vertelde dat de kleuters de dag mochten beginnen met buiten spelen, was het klaar! C’est le ton qui fait la musique. Normaal gesproken mogen we de kinderen tot in de klas brengen, dus een hele verandering. Ik heb het idee dat moeder er meer last van heeft dan zoon.
Vanmorgen was het zover, onze zesjarige was als eerste van bed en zei: ik heb er zin in! Onze achtjarige komt beneden en zegt: ik wil niet! Een heel verrassende wending kan ik je vertellen. Onze jongste had zijn verdriet om de verloren vrijheid blijkbaar afgelopen weekend al gehad en inderdaad, hij sliep ook weer prima. En voor de oudste was het spannend en onwennig, want wat zou hij aantreffen op school? Beer zit in zijn schooltas.
* Vlakkies: kleurrijke vlakken met klittenband om 3D mee te bouwen
